مقدمه: از عوامل مشکل ساز در درمان اعتیاد، پدیده ی عود علایم ترک در فرد معتاد می باشد. نواحی شکل دهنده ی مسیر پاداشی مغز مانند قشر جلوی پیشانی و ناحیه ی تگمنتوم شکمی در ایجاد وابستگی و علایم ترک دخیل می باشند. این مطالعه، جهت بررسی ارتباط این نواحی در بروز و تخفیف علایم ترک، تحریک و تخریب الکتریکی ناحیه ی قشر جلوی پیشانی (Medial prefrontal cortex یا mPFC) و همچنین، بلوکه کردن گیرنده های گلوتاماتی در ناحیه ی تگمنتوم شکمی (Ventral tegmental area یا VTA) انجام گردید. روش ها در یک مطالعه ی تجربی، از 42 سر موش صحرایی نر با میانگین وزنی 300-250 گرم در شش گروه هفت تایی شامل گروه های شاهد، مرفین، دریافت کننده ی تحریک و تخریب الکتریکی در ناحیه ی mPFC و گروه های دریافت کننده ی میکرواینجکشن آنتاگونیست های گیرنده های گلوتاماتدر ناحیه ی VTA استفاده گردید. تمامی گروه ها، (غیر از گروه شاهد)، مرفین درون صفاقی را به مدت نه روز طبق شیوه نامه دریافت کردند. سپس، در روز دهم نشانگان ترک در حیوانات بررسی گردید. یافته ها تحریک الکتریکی ناحیه ی mPFC، سبب افزایش معنی دار (050/0 > P) رفتارهای چرخش و خاراندن و کشش بدن (010/0 > P) نسبت به گروه مرفین گردید. در حالی که تخریب این ناحیه و همچنین، میکرواینجکشن آنتاگونیست های گلوتاماتی در VTA، منجر به کاهش معنی دار کلیه ی علایم سندرم ترک مرفین در موش های صحرایی شد. نتیجه گیری تحریک الکتریکی ناحیه ی mPFC علایم سندرم ترک در موش های صحرایی معتاد را افزایش داد که به احتمال قوی، از طریق افزایش انتقالات گلوتاماترژیکی به ناحیه ی VTA و تقویت مسیر پاداشی میسر گردیده بود. در صورتی که احتمال می رود تخریب این ناحیه و بلوک گیرنده های گلوتاماتی، با تضعیف ارسالات گلوتاماترژیکی، منجر به کاهش وابستگی به مرفین گردیده است

زمینه و هدف: نیتریک اکساید سنتاز در ناحیه تگمنتوم شکمی، که یک ناحیه کلیدی از مغز برای میانجی گری اثرات رفتاری مورفین و نیکوتین می باشد، یافت می شود. در این مطالعه اثر ال - آرژنین پیش ساز نیتریک اکساید در ناحیه تگمنتوم شکمی بر اثرات نیکوتین روی فراموشی القا شده با مورفین بررسی گردید.روش بررسی: این مطالعه به صورت تجربی روی 250 موش صحرایی نر انجام شد. موش ها با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید، به علاوه زایلزین بیهوش شدند، سپس در دستگاه استریوتاکسی قرار گرفتند. دو کانول نیز در ناحیه تگمنتوم شکمی قرار داده شد. آزمون رفتاری با استفاده از دستگاه یادگیری احترازی غیرفعال آغاز و میزان تاخیر حیوان در ورود به بخش سیاه به عنوان معیار حافظه اندازه گیری شد. به منظور تعیین وجود اختلاف معنی دار بین گروه های آزمایش، روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی به کار برده شد. اختلاف در سطح p<0.05 به عنوان تفاوت معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: در این بررسی، تزریق پس از آموزش مورفین (5mg/kg، 7.5) یادآوری حافظه را کاهش داد. همچنین تزریق نیکوتین یا ال - آرژنین قبل از آزمون، به تنهایی اثری بر روی یادآوری حافظه نداشت. از طرف دیگر، استفاده از مورفین (7.5mg/kg)، نیکوتین (0.5mg/kg، 1)، ال - آرژنین (0.25mg/rat، 0.5) مقادیر غیرموثر ال - آرژنین همراه با مقدار غیرموثر نیکوتین باعث برگشت حافظه تخریبی القا شده با تزریق بعد از آموزش مورفین شد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد سیستم نیتریک اکساید ناحیه تگمنتوم شکمی، نقش مهمی در اثرات بهبود بخش نیکوتین بر روی فراموشی القا شده با مورفین دارد.

پیش زمینه و هدف: نرونهای دوپامینرژیک ناحیه تگمنتوم شکمی، در وابستگی و تحمل به اپیوئیدها و سندرم محرومیت درگیر هستند. هدف این مطالعه، بررسی اثرات پر فعال کردن موقتی VTA بر میزان تمایل حیوان به مصرف هروئین و علایم سندرم محرومیت بود.مواد و روشها: موشهای صحرای نر نژاد و بستار (300-250g) بی هوش شده و در وریدژوگولار کانول گذاری شدند. یک کانول استیل در VTA گروههای مربوطه گذاشته شد. بعد از بهبودی موشها در اتاقک خود تزریقی قرار داده شدند. فشار دادن روی پدال فعال مقدار 0.1ml هروئین هیدروکلراید با غلظت 1 mg/ml یا نرمال سالین برای گروه کنترل به داخل کانول گردنی تزریق می کرد. تعداد زدن پدالها ثبت می گردید. گروههای مورد آزمایش به قرار زیر بودند (n=6): سالین، گروه VTA سالم و گروه VTA مهار شده (VTA حیوان با تزریق لیدوکائین %2، قبل از SA غیر فعال می شد). در پایان نالوکسان (2 mg/kg.ip) به حیوان تزریق و علایم ترک اعتیاد مطالعه شد.یافته ها: مقایسه تعداد پدالهای فعال و غیر فعال هر گروه و مقایسه تعداد پدال فعال در تمام گروهها اختلاف معنی داری را نشان داد (p<0.001, p<0.05 به ترتیب). بعد از تزریق نالوکسان فقط حیوانات گروه VTA سالم به شدت سندرم محرومیت را نشان دادند.نتیجه گیری: غیر فعال کردن موقتی VTA اثر تقویتی هروئین را مهار کرده و از ایجاد وابستگی به آ‎ن جلوگیری می کند. احتمالا با مطالعه بیشتر مداخله در کار VTA می تواند روش سودمندی برای درمان وابستگی به هروئین باشد.

زمینه و هدف: اضطراب فرآیندی است که در برگیرنده اثرات مکرر عوامل بیولوژیک و یا فیزیولوژیک بر روی یک ساختمان بیولوژیک (مغز) می باشد. اضطراب و ترس از دیر باز از جمله مباحث مهم روانشناختی بوده اند و همواره برای کنترل اضطراب از روش ها و داروهای مختلفی استفاده به عمل آمده است. هدف از این تحقیق اثر مرفین در کاهش اضطراب می باشد. روش بررسی: این تحقیق با روش Elevated plus maze انجام شد، از موشهای صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در محدوده وزنی 200 تا 240 گرم استفاده شد. پس از عمل جراحی و کانول گذاری و گذراندن دوره بهبودی پنج روزه، برای تست مورد تزریق سالین و سه دوز مختلف مرفین قرار گرفتند. تست رفتاری بین ساعات 12 تا 16 انجام شد و هر حیوان فقط یک بار مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش اول در ناحیه تگمنتوم شکمی و آزمایش دوم در ناحیه نوکلئوس اکومبنس انجام شد.یافته ها: دوزهای مختلف مرفین بر درصد زمانی تعداد دفعاتی که موش وارد بازوی باز شده است تاثیری نداشته ولیکن دوز 5ml/Rat باعث افزایش درصد زمانی تعداد دفعاتی می شود که موش وارد بازوی باز شده است (p<0.05). در آزمایش دوم که در ناحیه نوکلئوس اکومبنس انجام شد، دوز 2.5 ml/Rat مرفین بر درصد زمانی که موش در بازوی باز طی کرده (p<0.01) و درصد زمانی تعداد دفعاتی که موش وارد بازوی باز شده است دارای تاثیر معنی داری بود (p<0.01).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، به نظر می رسد که دوزهای مختلف مرفین در این دو ناحیه می تواند باعث کاهش اضطراب شود.

زمینه و هدف: ناحیه تگمنتوم شکمی Ventral Tegmental Area=VTA در مزنسفال در دو طرف خط وسط و در عمق 9 میلی متری از سطح استخوان پس سری قرار داشته و در مراحل شکل گیری اعتیاد دخالت دارد. در این مطالعه تحریک الکتریکی این ناحیه و تاثیرش بر روند اعتیاد به مورفین مورد بررسی قرار گرفته است.روش مطالعه: در یک مطالعه مداخله ای، خود تزریقی داخل وریدی برای یافتن میزان اعتیاد به کار گرفته شد. 24 رت ویستار به سه گروه sham یا سالین (بدون تحریک و دریافت نرمال سالین)، گروه کنترل یا مورفین (بدون تحریک و دریافت مورفین) و گروه case یا مورفین + تحریک (تحریک الکتریکی به میزان =25 µ A جریان=100 Hz فرکانس و پریود = 0.14 میلی ثانیه، پانزده دقیقه قبل از خود تزریقی مورفین و به مدت ده دقیقه) تقسیم شدند.نتایج: فقط در گروه مورفین اعتیاد حاصل شد ولی میزان خود تزریقی مورفین در گروه مورفین+ تحریک نسبت به گروه مورفین بسیار کمتر بود که نشان دهنده عدم اعتیاد گروه مورفین+ تحریک می باشد.نتیجه گیری: تحریک الکتریکی VTA از افزایش میزان پدال های زده شده جهت دریافت مورفین جلوگیری کرده و بنابراین اثرات پاداشی داشته و موجب آزاد شدن دوپامین در هسته اکومبنس شده است و می توان گفت که اثر تحریکی نرون های دوپامینی بعد از تحریک این ناحیه بیشتر بوده و اغلب بر تحریک نرون های گاباارژیک مهار کننده نرون های دوپامینی و همچنین تحریک ترمینال نرون های اوران تحریکی و یا مهاری به VTA دارد.

اهداف: در این مطالعه، اثر تزریق پس از آموزش آنتاگونیست غیرانتخابی گیرنده های موسکارینی، اسکوپولامین و داروهایی که بر گیرنده های  NMDAاثر می گذارند و برهمکنش آنها در تثبیت حافظه اجتنابی مهاری مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: موش های صحرایی با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید و زایلزین بیهوش شدند و در دستگاه استریوتاکسی قرار گرفتند. دو کانول، 2 میلی متر بالاتر از ناحیه تگمنتوم شکمی قرار داده شد. پس از یک هفته، موش ها در دستگاه یادگیری احترازی غیرفعال آموزش دیدند و داروها بعد از آموزش موفق تزریق شد. 24 ساعت بعد از آموزش، آزمایش انجام شد و میزان تاخیر حیوان در ورود به خانه سیاه به عنوان معیار حافظه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه و به دنبال آن آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.یافته ها: تزریق اسکوپولامین (1mg/rat تا 2) و  MK-801(0.75mg/rat تا 1) بلافاصله بعد از آموزش، حافظه اجتنابی مهاری را در روز آزمون کاهش داد. به کار بردن مقادیر غیر موثر MK-801 و اسکوپولامین (0.25mg/rat تا 0.5) همراه با هم، حافظه اجتنابی مهاری را کاهش داد. تزریق بعد از آموزش NMDA (0.001mg/rat تا 0.01) به ناحیه تگمنتوم شکمی به تنهایی اثری نداشت، اما به کار بردن همزمان آن با اسکوپولامین (2mg/rat) از اثر کاهنده اسکوپولامین بر حافظه اجتنابی مهاری ممانعت کرد.نتیجه گیری: گیرنده های موسکارینی استیل کولین و گیرنده های NMDA در مکانیزم های تعدیل کننده حافظه اجتنابی مهاری نقش دارند. بین گیرنده های موسکارینی و NMDA در تعدیل تثبیت حافظه اجتنابی مهاری در ناحیه تگمنتوم شکمی برهمکنش وجود دارد.

مطالعات رفتاری نشان می دهد که برهمکنش بین سیستم کولینرژیک و گلوتاماترژیک وجود دارد. در این مطالعه اثر تزریق پیش از آزمون آنتاگونیست غیر انتخابی گیرنده های موسکارینی، اسکوپولامین، داروهای گلوتاماترژیک و برهمکنش آنها در زمینه حافظه اجتنابی مهاری مورد بررسی قرار گرفته است. موش های صحرایی با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید بعلاوه زایلزین بی هوش شدند و سپس با استفاده از دستگاه استریوتاکسی دو کانول در ناحیه تگمنتوم شکمی قرار داده شد. روش اجتنابی مهاری مدل Step-through برای سنجش حافظه در موش های صحرایی نر استفاده شد. داروها پنج دقیقه قبل از آزمون تزریق شدند و تاخیر در ورود به خانه سیاه با استفاده از کرنومتر به عنوان معیار حافظه اجتنابی مهاری سنجیده شد. نتایج نشان می دهد که تزریق اسکوپولامین (4mg/rat، 3)، MK801، آنتاگونیست گیرنده NMDA (2mg/rat،1) 5 دقیقه قبل از آزمون، باعث تخریب به یادآوری حافظه می شود. بعلاوه بکار بردن مقادیر غیر موثر (0.5 mg/rat) MK801 و اسکوپولامین (2m/rat، 1) همراه با هم، حافظه اجتنابی مهاری را کاهش می دهد. اگرچه تزریق قبل از آزمون NMDA (0.01mg/rat، 0.001) به ناحیه تگمنتوم شکمی به تنهایی اثری بر روی حافظه نداشت، اما بکار بردن همزمان آن با مقدار موثر اسکوپولامین اثر تخریبی اسکوپولامین بر روی حافظه را مهار می نماید. این یافته ها شاید نشان دهنده این مطلب باشد که گیرنده های موسکارینی استیل کولین و گیرنده های NMDA ناحیه تگمنتوم شکمی از طریق اثر بر روی نورون های دوپامینرژیکی منشا گرفته از این ناحیه به یاد آوری حافظه اجتنابی مهاری را اثر می گذارند.